"Bom dia a todos! Tudo bem?" // Goedemorgen allemaal! Hoe gaat het met jullie? Het gaat heel goed met Joseph en mij. We waren acht weken in Parijs en toen weer thuis in Santa Luzia voor de zomer. Nu gaan we voor een paar weken terug naar Parijs. Ik heb in wat ik noem een "existentiële pop“1 al een hele tijd. Grappig, nietwaar. Wat je verwacht is vaak niet wat het leven je geeft. Het is een waarheid van de Rolling Stones (geniet van een luisterbeurt), is het niet? Het leven kent heel wat meer grijstinten dan een enkel verblindend dit of een absoluut verschrikkelijk dat. Natuurlijk zijn die er ook.
Dat was cryptisch, nietwaar? Ik zal het uitleggen, natuurlijk. Maar waarschijnlijk in veel te veel woorden. Lol! Maar eerst, "wat zeg je, jullie waren acht weken in Parijs?"
Je herinnert je misschien van de laatste bericht dat we in oktober (2022) een klein appartement in Parijs hebben gekocht. We waren er dit voorjaar weer om de voltooiing van de renovatie aan te moedigen en om uit te pakken en ons nestje te vullen in Parijs. De lichtstad. Te reis was fysiek uitputtend, maar natuurlijk ook verjongend, opwindend en leuk.
Het appartement is prachtig geworden. (U kunt een korte videorondleiding als je dat wilt). En we gingen naar verschillende geweldige museumvoorstellingen, naar de opera en naar een geweldig ballet. We hebben heerlijk gegeten en geweldige gebakjes en chocolaatjes gegeten. En we hebben fenomenale en interessante mensen ontmoet, die wel eens nieuwe vrienden zouden kunnen worden. Natuurlijk hebben we veel gedaan waar we het meest van houden. We waren flaneurs, dat wil zeggen kinderwagens.
Ergens naartoe wandelen
"Hoe zit het dan met die 'existentiële pop'?", zou je je kunnen afvragen. "In hemelsnaam, je was in Parijs en terug in je Santa Luziaanse paradijs? Snap het!"
Nou, een "existentiële pop", denk ik, zou mijn gegeven natuur kunnen zijn. Hoe ik word, of groei als persoon. Het is, om een overdreven metafoor te gebruiken, een pop. Na een tijdje kom ik hopelijk opnieuw tevoorschijn, verfrist en misschien iets meer "geëvolueerd". Het is mijn constante, levenslange proces.
Misschien denk ik te veel; sommigen van jullie zullen dat beamen. Misschien voel ik te intens; sommigen van jullie zullen ja knikken. Of ik breng misschien te veel tijd door met mijn eigen donkere schaduwen; er zijn nu, ik weet het, meer schuddende hoofden. En misschien ben ik te perfectionistisch. Hoor ik een Alleluia koor?
Maar mijn leven is dat van de flaneur. En het is geen oorzakelijke handeling. Velen vertalen het Franse "flaneur"als het Engelse "loafer". Piffle! A flaneur is nooit alleen maar wandelen en zeker nooit lanterfanten of treuzelen. Oh nee, helemaal niet! De flaneur is observeren. Dat wil zeggen, zien, contempleren en omhullen in gedachten en in gevoelens.
En voor de flaneur is observeren ontdekken. Dat wil zeggen, nieuwe geschenken uitpakken en nieuwe magie proeven in het vertrouwde. A flaneur kansen op een wereld buiten zichzelf en de openbaringen veranderen haar voorgoed. Ik moet door mijn existentiële inversie wandelen en zorgvuldig kijken en luisteren naar de observaties en aanwijzingen.
De waarheid en niets dan de waarheid
Onze flânerie Het begint natuurlijk in Santa Luzia. Hier heb ik ontdekt, of misschien herontdekt, dat wandelen een handeling is in mijn zelfontdekking.
Om je de waarheid te vertellen, ging ik deze keer naar Parijs zonder de wens om naar Parijs te gaan. En, om helemaal eerlijk te zijn, ik ging alleen maar naar Parijs om gelijk te krijgen. Dat wil zeggen, dat we niet in Parijs thuishoorden. Dat het niet ons thuis kon zijn. Niet dat ik me daar toen bewust van was. Maar je vraagt: "Hoe kan dit waar zijn, hoe kan het dat je niet in Parijs wilt zijn? Ik heb altijd van Parijs gehouden. Keer op keer heb ik Parijs uitgeroepen tot mijn favoriete plek op aarde. En ik heb Parijs bijna een dozijn keer bezocht in twee decennia. Bovendien ken ik Parijs uitzonderlijk goed als de volmaakte . Dus er was echt iets vreemds aan de hand.
Maar ik verbond mezelf aan een nieuw leven ergens anders. Ergens anders dan Parijs. Naar Portugal en in Santa Luzia. Ik leer de taal. Ik ben helemaal weg van de Portugese taal. En ik ontdek, acclimatiseer en word deel van een levendige cultuur waarin ik heel graag wil integreren. Ik kan eerlijk zeggen DEZE is wat ik het liefste wil. Só quero portugalizar-me! // Ik wil gewoon Portugees worden.
Bovendien maken we vrienden, wat een enorme inzet van tijd en energie met zich meebrengt. Beide zijn voor mij op dit moment in mijn leven zeer kostbare middelen. Vooral omdat we heel veel waarde hechten aan het onderhouden van de waardevolle relaties waarmee we al gezegend zijn.
Ik wilde niet de energie opbrengen voor nog meer vrienden, voor een vierde taal en alles wat erbij komt kijken om echt deel uit te maken van een plek. Ik dacht niet dat ik nog meer energie kon opbrengen.
Gewoon grijs of grijstinten
In Santa Luzia had ik opnieuw kennisgemaakt met de ware ik. En ik had mezelf weer toegezegd om er hard aan te werken om die ware ik te worden. Santa Luzia gaf me daar de energie voor. Ik wilde en kon nu niet verliezen.
Er waren veel regenachtige, grijze en kille dagen in Parijs. We hadden al de veel mildere en zonnigere Algarviaanse versie van de nawinter meegemaakt. En hier waren we weer, maar in zwaardere jassen plus mutsen en handschoenen! De somberheid buiten versterkte de somberheid die ik binnen koesterde.
Maar we liepen dag na dag en verkenden zowel het bekende als het nieuwe. Op een gegeven moment veranderde voor mij de grijze lucht van grauwe mistroostigheid in een perfect canvas. Een achtergrond voor een glorieuze tableaux vivants.
Ik was misschien wel honderden keren langs Tour Saint-Jacques gelopen. Natuurlijk was het me altijd opgevallen. Hoe zou iemand dat niet kunnen. Maar met het blanco schilderdoek achter me stond elk detail er nu grimmig bij alsof het uitgelicht was. En ik weet niet zeker of de kastanjebomen in Parijs me ooit zijn opgevallen. Maar nu schitterden ze door de stad. Briljant witte, zachtroze en karmozijnrode fakkels.
Men wil, verwacht zelfs, dat elke dag een perfecte 10 is. Niet iedereen zal of kan dat zijn. Ik realiseerde me toen - voor het eerst echt details en bloesems waarderend - dat 5s en 6s verdomd speciaal zijn. En dat zelfs 2-en en 3-en bijzonder zijn in hun gewoonheid.
Een flink stuk somberheid verdween en daarmee ook mijn eigen onverklaarbare zuurheid en recalcitrantie.
Veel meer dan grijstinten
De
- Ik hou van de klank van "pupa", het heeft een bepaalde klank, niet? In het Engels geeft het een beetje de "yuck" en "muck" factor weer. Maar het duidt ook op al dat wetenschappelijke lekkers. ↩︎
