Olá meus amigos e bem-vindo de volta! É sempre um prazer passar algum tempo convosco! // Hallo mijn vrienden en welkom terug! Het is altijd een genoegen om wat tijd met jullie door te brengen! Vandaag wilde ik enkele gedachten delen die ik de laatste tijd heb overwogen en herkauwd. Ik heb me geconcentreerd op hoe te kiezen voor het leven in plaats van het alternatief. Hoe is dat voor vaag en verward? Ik zal proberen het te verduidelijken.
Trouwens, dit is, hoop ik, een korte(re) post. Ik weet wat jullie denken. "Beloftes, beloftes. Dat hebben we eerder gehoord." Ja, mijn verbositeit handicap is nog niet volledig beheersbaar. Dus ik ben nooit zeker van mijn beknoptheid. Dat was mijn poging tot humor. Hahaha.
FLIRTEN MET HET LEVEN
Vandaag precies een maand geleden las ik een oprechte lofzang op de dichter Frank O'Hara. Ik zag toevallig dit eerbetoon in The New York Times Magazine. Het zette me aan het denken over de bewuste, opzettelijke daad om voor het leven te kiezen.
Ik was niet bijzonder bekend met O'Hara's werk. Maar toen bedacht ik dat ik dat wel had moeten zijn. Hij was een homo die in New York woonde en zijn geloof vond in de kerk van de mensheid. Hij vond elke ontmoeting ontzagwekkend, heilig, openbarend en zelfs goddelijk. Misschien zelfs bijzonder goddelijk. Ik wilde deze man leren kennen. Ik wilde een sterke kop zwarte koffie drinken en met hem praten. Misschien zelfs een beetje flirten.
Ik heb sindsdien wat poëzie van O'Hara gelezen. En ja, ik ben helemaal en onweerstaanbaar gevallen voor zijn absolute levensvreugde. Ook ben ik gecharmeerd van de opmerking dat O'Hara "flirtte met het leven". Maar ik denk niet dat hij gewoon flirtte. Hij verleidde het leven. Hij ging met het leven naar bed in wilde stoeipartijen van gloeiend hete seks.
Het leven van een homoseksuele man (of lesbische vrouw) in de jaren 50 en 60 was verre van gemakkelijk. Verre van veilig zelfs. Zozeer zelfs dat veel homo's zich verzetten of het leven uit de weg gingen. Sommigen wankelden in de dood. Neem bijvoorbeeld Roy Cohn, een andere homo uit dezelfde tijd en dezelfde stad. Cohn was de vurige voetsoldaat van het McCarthyisme, leermeester van Trump en heilig icoon voor Giuliani. Hij sloopte liever dan dat hij opbouwde. Cohn verborg zich liever dan dat hij naar buiten kwam. Hij stierf samen met vele andere van de eerste slachtoffers van AIDS. De meesten van hen wilden alleen maar liefde geven en geliefd worden. Iets wat hen door de maatschappij werd ontzegd.
OM VOOR HET LEVEN TE KIEZEN
O'Hara was de bruidegom die het leven in zijn armen nam. Niet loslatend. Cohn was de aanklager die het bewijsmateriaal vervalste, aanklachten verzon en het leven in de gevangenis gooide. De sleutel weggooiend. O'Hara creëerde kunst en poëzie. Hij bedreef de liefde en creëerde duurzame vriendschappen. Hij was grappig en vulde kamers met humor en gelach. Cohn vernietigde levens. Hij sloot zijn liefde en zijn geliefden op in een kast. Hij vulde kamers met angst en terreur. Ze creëerden radicaal verschillende werelden uit de gelijkaardige materialen van hun leven.
Ik heb geschreven over aanverwante aspecten van dit thema vele malen eerder. Ik krijg vaak, altijd, dagelijks keuzes voorgeschoteld. De keuzes zijn altijd ruw en grimmig eenvoudig. "Voor u ligt vandaag leven en dood. Kies het leven." Kiezen voor het leven betekent niet per se het makkelijke en pijnloze doen. Nee, integendeel. Kiezen voor het leven betekent hard werken, zowel voor jezelf als voor anderen. Meer esoterie. Wat betekent dat nou weer?
Wij mensen zijn complexe wezens. En als ik aan mezelf denk, bedoel ik dat niet vleiend. Ik draag bagage veel langer mee dan nodig is. Meestal doe ik dat omdat ik nooit stilsta bij het uitpakken en weggooien van alle spullen die ik niet meer nodig heb voor de reis. Ik zal het uitleggen met een voorbeeld.
Mijn jeugd was op zijn zachtst gezegd ingewikkeld. In sommige opzichten was het niet eens een echte jeugd. Ik en mijn broers en zussen groeiden (te) snel op te midden van chaos, woede en angst. Ogenschijnlijk was niemand van ons ooit ver van het kwaad verwijderd. Het "schijnbaar" in die laatste zin is belangrijk. Het is het verschil tussen de perceptie van een kind en die van een volwassene.
Een nieuw leven
Als kind wist ik me te redden om te overleven, en uiteindelijk te gedijen. De mechanismen die ik gebruikte waren zowel genade als last als volwassene. Zij het meer het laatste dan het eerste. Uiteindelijk begon de last duidelijk zwaarder te wegen dan de genade. Ik moest hard werken om de lasten uit te pakken en achter me te laten. Dat wil zeggen, om hun lessen te nemen, maar hun verdediging af te leggen. Uiteindelijk zou er meer ruimte zijn voor het goede om te groeien. Of misschien bedoel ik te zeggen, andere dingen om te groeien.
Bij wijze van voorbeeld geef ik een les uit de natuur. De natuur zoals hier in Santa Luzia. Granaatappels beginnen als kleine, harde rode balletjes. Deze barsten dan uit in prachtige fluweelachtige vermiljoen bloemen waarin goud begraven ligt. De bloem sterft af. Het goud wordt opgeborgen in een mini-granaatappel. De vrucht rijpt. Alle stukjes, die ooit een doel dienden, maar nu niet meer, wel, die vallen gewoon weg.
Dus ik moet hetzelfde doen. Dan is er misschien een nieuw begin. Een oudere manier van in de wereld staan wordt een nieuwe manier van leven.
Ja, kies voor het leven
Op een zeer warme dag. Op een lange wandeling naar en terug van Tavira. In totaal zes mijl met lunch en gelato tussendoor. We namen een pauze op een bankje. De wetlands van de Ria Formosa voor ons uitgespreid. En zo zittend en in de schaduw verwonderde ik me over de phragmieten, de zeer hoge (tien tot vijftien voet) moerasgrassen.
Alles eromheen was verdroogd en veranderde in stof. Ze behielden een beetje groen, een beetje leven. Ze wuifden met de nauwelijks waarneembare bries. De middaglucht - diepblauw natuurlijk - werd licht geborsteld door een perzikkleurige tint het dichtst bij de horizon. Halverwege de hemelkoepel maakte een waziger, lichter blauw plaats voor donkerblauw. Er was een duidelijke scheidingslijn tussenin.
Een witte reiger, witter gebleekt in de brandende zon, dook op ver voorbij de fragmieten. Hij bereikte de tussenlijn en vlakte af. Toen ging hij verder uit het zicht. Een voorteken misschien? Zeker weer een les.
Kiezen voor het leven is als vliegen in het tussengebied. Boven de uitgedroogde droogte van gedragen pijn en pijn, de belichaamde teleurstellingen en mislukkingen. Deze zien, voelen, weten. Maar ze achterlaten. Toch, met een leven lang hard werken in het verschiet, want vliegen is hard werken, is er altijd "nog niet helemaal". Noch boven in het diepe blauw. Noch beneden in de nevel. Tussenin, maar toch zwevend.
Enkele bijzondere opmerkingen
Frank O'Hara stierf jong, ongeveer 40 jaar oud, in 1966. Het was een auto-ongeluk. Hij was op Fire Island met een groep vrienden. Hun auto had panne. Hij was uit hun jeep gestapt om hulp te zoeken. Hij werd geraakt door een andere jeep en overleed de volgende dag aan zijn verwondingen. Ik moet er niet aan denken wie wij als gemeenschap en als land zouden kunnen zijn als zijn licht zo lang en zo intens onder ons had gegloeid als dat van Cohn. Die gedachte inspireert om O'Hara's licht van leven, liefde en lachen in vuur en vlam te houden... in mijn leven.
Mijn volgende bericht zal 25 augustus zijn. Zoals ik al eerder zei moet ik meer tijd vinden - zoals ik hier zeg - voor mijn verplichte werk om voor het leven te kiezen. Plus, om eerlijk te zijn, er dringen zich ook een heleboel leuke dingen aan me op. Morgen arriveren elf leden van mijn familie hier in Portugal. We brengen samen een week door in Santa Luzia. Ze zullen genieten van alle dingen die ik leuk vind aan het leven hier. De natuurlijke schoonheid. De ongelooflijk vriendelijke mensen. Het heerlijke eten. De onophoudelijke zon en koele briesjes. En, oh ja, de fantastische desserts.
In juli gaan we met vrienden naar Sicilië voor een week rust en hernieuwde kennismaking. Daar kijken we echt naar uit. In september keren we terug naar de VS voor twee weken. Woo hoo! Het zal geweldig zijn om goede vrienden te ontmoeten en levenslange vriendschappen te vieren. Op de terugweg stoppen we een week in Parijs. Begin oktober zijn we weer thuis in Santa Luzia.
Divirtam-se! Até à próxima! // Geniet ervan! Tot ziens!
Bedankt voor dit prachtige bericht. Ik hou ook van Frank O'Hara's poëzie, en vind het mooi dat hij bij het MOMA werkte en dat beeldende kunst een groot deel van zijn leven uitmaakte. Geniet van je familie als ze jou en Joseph bezoeken.
Ik hield van je bericht van vandaag. En bedankt voor het delen over Frank O'Hara's poëzie. Ik ben ook een grote fan van zijn poëzie. Geniet van je familie als ze zaterdag arriveren.
Encore et toujours beaucoup de plaisir à te lire .....et à admirer tes toiles ......bonnes retrouvailles avec votre famille et à tout bientôt en Sicile .
Naarmate we ouder en zeventiger worden heeft elke dag zijn uitdagingen, maar ook momenten van verwondering. Ja, Will kiest het leven als we de schoonheid en de verwondering ervan willen zien. Ik heb naar de Green Planet met David Attenborough gekeken en ben verbaasd over de wonderen der natuur. We maken er allemaal deel van uit en moeten ons verheugen in haar schoonheid. Het heeft zijn donkere kant, zoals wij in het leven, maar uiteindelijk komt alles goed.