Olá!
Wij zijn Will Traylor (rechtsachter) en Joseph Wisniewski, of, zoals we hier in Portugal worden genoemd, respectievelijk Gui en Zé. Er wonen nog twee anderen bij ons, onze Sealyham metgezellen, Tucker (rechtsvoor) is 15 en Saga is 12.
Ik, Gui, werk al 40 jaar in de vastgoedsector in New York City, meestal op het gebied van finance, maar ook in de gemeentelijke overheid en de non-profitsector. Zé was leraar op een openbare school en is nu met pensioen. We zijn 34 jaar getrouwd en samen zijn we in New York gaan wonen, eerst in Brooklyn en daarna in Manhattan. Toen Zé met pensioen ging, brachten we het grootste deel van onze tijd door in ons tweede huis op Cape Cod in Massachusetts; we dachten dat dit de omgeving voor de rest van ons leven zou zijn.
In juni 2018 bezocht ik Portugal voor de allereerste keer en slechts voor drie dagen. Meer tijd had ik niet nodig; ik was smoorverliefd. Vier maanden later, in oktober, keerde ik terug met Zé en onze vriend Bill Toner voor een langer verblijf. Ik was op jacht naar een huis en we brachten een groot deel van onze tijd door met het bekijken van mogelijke vastgoedaankopen.
Toch hadden we ook voldoende tijd om de schoonheid van de Algarve, de zuidelijkste regio van Portugal, in ons op te nemen. De Algarve was onze kennismaking met de openheid en vriendelijkheid van het Portugese volk. Het was ook onze kennismaking met het eten en de wijn van het land, de uitgestrektheid van zijn geschiedenis, en de rijkdom van zijn taal, cultuur en gewoonten.
We liepen door smalle, oude straatjes die millennia lang bezoekers hadden verwelkomd, van Fenicische kooplieden tot Romeinse legionairs en van Moorse dichters tot middeleeuwse christelijke monniken. We zonken met onze voeten op het warme zandstrand van Ilha de Tavira en keken met onze ogen uit naar de oneindige uitgestrektheid van de bruisende Atlantische Oceaan. We keken vol verwondering toe hoe de reusachtige bokken van de flamingo's ronddartelden op de zoutvlakten die de grens vormen tussen land en oceaan. We ontspanden ons voor het avondeten langs de Rio Gilão, die Tavira doorsnijdt, en we proostten op ons geluk met de diep strokleurige plaatselijke witte wijn.
Tegen het einde van ons bezoek in oktober had ik besloten een huis te kopen. Ik had mijn zinnen gezet op een huis in Santa Luzia, dat op dat moment in aanbouw was; Zé had zijn oog laten vallen op een ander, een huis in het historische centrum van Tavira. Na onze terugkeer in de Verenigde Staten hebben we een tijdje heen en weer gediscussieerd. Zé zal terecht zeggen dat het nooit een echte discussie is geweest. Uiteindelijk tekende ik eind december een koopcontract voor de nieuwbouwwoning in Santa Luzia. Op 5 september 2019 trokken we in ons nieuwe huis, nadat we ons Cape Cod huis slechts een week eerder, op 28 augustus, hadden verkocht.
Ja, het was allemaal een wervelwind en in een opwelling. Ik ben Zé dankbaar dat hij zo goed was om mij mijn droom te laten volgen, die niet zijn droom was. Ik denk nog steeds niet dat wonen aan de zuidkust van Portugal in een relatief klein dorp zijn droom is. Hij zal echter toestaan dat er vele, vele wederzijdse genoegens zijn die wij delen en waarvan wij zowel samen als afzonderlijk genieten.
De afgelopen ruim twee jaar hebben we fulltime in Santa Luzia gewoond, wat niet echt onze oorspronkelijke strategie was. Nee, ons oorspronkelijke plan was om Portugal te gebruiken als uitvalsbasis voor reizen door Europa en daarbuiten, maar de pandemie veranderde dat allemaal. Onze tijd hier in Santa Luzia is echter een openbaring geweest en vol van kleine, aangename verrassingen. Deze ervaring voedt nu ons verlangen om ons verhaal met jullie te delen.
Ons verlangen om Santa Luzia, Tavira, de Algarve en Portugal te delen is de reden waarom we besloten hebben deze blog te creëren, Portugalizar. Hier zult u ontdekken hoe bijzonder Santa Luzia en Tavira zijn; het zijn verborgen schatten die wachten om ontdekt te worden. Bedankt dat u ons vergezelt op ons avontuur.
